Kolejne zmiany w zamku miały miejsce na początku XX wieku a ich autorem był Gustaw Szaszkiewicz. Wzniesiono cylindryczną wieżę mieszczącą klatkę schodową oraz dwie dobudówki od północy i zachodu. Założono ponownie dach namiotowy wyższy niż poprzednio. W okresie przedwojennym Rzemień odziedziczyli synowie Gustawa Antoni i Włodzimierz Szaszkiewiczowie. W czasie działań wojennych w 1944 r. pocisk artyleryjski zbił wykusz i uszkodził część elewacji ceglanej od wschodniej strony, natomiast zamek pozostał nienaruszony. Park i budynki nie uległy też powojennej dewastacji. Dobra rozparcelowano zgodnie z dekretem z 26 października 1944 r. W 1946 cały kompleks zajęło Państwowe Technikum Rolnicze. W 1957 r. opiekunem społecznym Rzemienia został M. Maciąga z Mielca.
W 1970 r. Politechnika Krakowska wykonała projekt zabezpieczenia murów zamku pękających od dłuższego czasu (aut. dr B. Brągiel).
Historyczna posiadłość rodziny Tarnowskich herbu Leliwa wymagała rewitalizacji, a zamek pilnie potrzebował konserwacji zabezpieczającej przed popadnięciem w trwałą ruinę. Tę smutną przyszłość zapowiadały spękane mury, zbutwiały ruszt drewniany i nadwątlone pale dębowe, kilkaset lat temu wbite na 6 metrów do gruntu pod kamienny fundament ceglanego zamku.
W latach dziewięćdziesiątych zamek został sprzedany w ręce prywatne a jego właścicielem został M. Kanus, który rozpoczął zabezpieczanie i renowację zabytku.
Czytaj więcej:
WIEK: XIV | XIV/XV | XV/XVI | XVI | XVI-XVII | XVII-XVIII | XVIII | XIX | XX | XXI
Opracowanie merytoryczne rysu historycznego: Edward Michocki.
Zamek Książęcy Rzemień – historia: pobierz plik pdf